uyurken gö.ün açık kalması
daha bu sabah... uyandığımda böyle bi rahatlık bi genişlik hissediyorum... böyle tüm insanları kucaklayasım, hasımlarımla barışasım var... hayata yeniden başlayıp ona daha sıkı tutunasım... lan diyorum nooluyorz nerden geldi gri istanbul sabahında bana bu ferahlık, huzur... 5-10 dk. geçiyor yavaş yavaş hatırlamaya, fısıltılar duymaya başlıyorum... flashback'ler falan filan... önce memlekete dönüş yolculuğumu hatırlıyorum, sonra yolda karşılaştığım kuzenlerimi... evde benim için yapılan hazırlıkları, babaannemi, ananemi... böyle herkeste bi heyecan bi telaş... meğersem beni bekliyorlarmış... eve gidiyorum kucaklaşmalar, sevinç gözyaşları... meğersem askere gitmiş tamamlamış da gelmişim... te allaam yareppim... meğersem uyurken gö.üm açık kalmış...